Wspomnij swoje dzieciństwo. Czego byłeś uczony? Czego się nauczyłeś? Że nie wolno się przeziębić? Że choroba to coś złego? Najważniejsze to nie zachorować? Uważaj, żeby nie sprawić przykrości swoją chorobą rodzicom? Że gdy zachorujesz to sprawisz kłopot? Że choroba – to cierpienie, łzy, napięcie, ból i zmartwienie? Czego się nauczyłeś, gdy byłeś małym dzieckiem w temacie choroby, chorowania? Jakie nosisz w pamięci zachowania, reakcje, przeżycia, atmosferę, gdy ktoś chorował? Ktoś z tobą rozmawiał o chorowaniu? Pytał, jak przeżywasz? Czy się boisz, martwisz? Czy opiekunowie wyjaśniali Ci to, co się dzieje? Wizytę w szpitali, chorobę, umieranie?
Są takie doświadczenia, które nie wydarzyły się w czasie dzieciństwa: rozmowa, wyjaśnienie, nazywanie, ukojenie, uspokojenie. Ponieważ to się nie zadziało wtedy, gdy na to był czas – pozostaje pustka z tego okresu dzieciństwa. Zostaliśmy sami ze sobą, z pytaniami, które przestraszały, może nawet przerażały. Brak z tamtego okresu, który nie będzie nigdy zaspokojony. Nie możliwe jest cofnąć się do czasu dzieciństwa i nadrobić. Ten brak pozostaje na całe życie.
Mając świadomość tych braków, a jednocześnie pytań, wątpliwości, dylematów, lęków z okresu dzieciństwa, dzisiaj, gdy jesteśmy dorośli – możemy ugłośnić te pytania. Dzisiaj możemy o tym rozmawiać, pytać, szukać odpowiedzi, wsparcia, pomocy. Bo dzisiaj jesteśmy już w innym miejscu życia. Wielu z nas nie zostało nauczonych chorować, radzić sobie z bezradnością, rozmawiać o chorobie, umieraniu, samobójstwach, cierpieniu, bezradności…
Możemy się uczyć. Dzisiaj – już jako dorośli możemy rozmawiać o rzeczach, o których się nie śniło. Możemy stawiać pytania, które kiedyś mroziły atmosferę i powodowały niezręczną ciszę. Chciałbym, aby ta książka była okazją do rozmów na tematy, które może są „TABU”, których boimy się poruszać, ugłaśniać, a które spinają, powodują niepokój, zamykają nas w sobie samych. To znaczy, że są ważne.
Dzisiaj możemy uczyć się rozmawiać o chorobie, o bezradności, o cierpieniu, o myślach samobójczych, o pogrzebie, odchodzeniu – i być w tej rozmowie szczerym, prawdziwym, autentycznym, przejrzystym.
Życzę Wam, aby lektura tej książki, może poszczególne rozdziały – były inspiracją do rozmów. Do budowania szczerych, prawdziwych relacji.
Stanisław Szlassa, kapłan, psychoterapeuta, trener umiejętności społecznych i mediator
Absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, „Szkoły dla Spowiedników” w Krakowie, Szkoły Treningu i Warsztatu Psychologicznego Ośrodka INTRA. Zajmuje się pomocą osobom z doświadczeniem straty, odkrywaniem swojej tożsamości, łączeniem treści psychologicznych, pedagogicznych z duchowością. Prowadzi psychoterapię indywidualną, w tym osób konsekrowanych, wspiera w rozwoju osoby samotne. Prowadzi rekolekcje z elementami psychologicznymi. Pasjonuje go rozwój człowieka w relacji ze sobą, z Bogiem i z drugim człowiekiem. www.grupacentrum.waw.pl, www.przystanrozwoju.pl
Książkę „Jak chorować? Pytania, których się boimy” zamówisz tutaj, kliknij.
